దేవుడే దిగివస్తే ?!

ఇది కమ్యూనికేషన్ యుగం. ఇన్ఫర్మేషన్ టెక్నాలజీ ఉధృతంగా విస్తరిస్తున్న ఈ రోజుల్లో భూగోళం అవతలకు సందేశాలు పంపడమే కాదు అంగారకుని ఉపరితలం నుండి సంకేతాలు అందుకోవడమూ క్షణంలో పని. మనుషులతోనే కాదు గ్రహాంతర వాసులతో సైతం (అలాంటివారు ఉంటే) సంబంధాలు పెట్టుకోవాలన్న ఈ తపన మనిషికి సహజంగానే అబ్బిన గుణం. ‘మానవుడు సంఘజీవి’ అని అరిస్టాటిల్ అనడం సబబే అనిపిస్తుంది. అయితే మనిషిలోని ఈ సామాజిక తపన ఇక్కడితో ఆగిపోయింది అనుకుంటే పొరపాటే. తనకంటే ఉన్నతమైన దానితో

పాడై పక్కదోవ పట్టిన మనిషి మేథ

‘మనిషి వివేచనాత్మక జంతువు’. ఇది మనిషికి అరిస్టాటిల్ ఇచ్చిన నిర్వచనాల్లో ఒకటి. అంటే మనిషి ‘ఆలోచించే జంతువు’ అన్నమాట. ఈ నిర్వచనం మనిషిలోని విశిష్టమైన ఆలోచనా పఠిమను గుర్తించినా చివరికి మనిషిని ‘జంతువు’గానే చూస్తోంది. ఒకవేళ మనిషి ‘కేవలం’ జంతువే ఐతే ఇతర జంతువుల్లో లేని ఈ విశిష్టమైన హేత్వాలోచనా సామర్ధ్యం అతనికెలా అబ్బింది? ఇక్కడే మరికొన్ని ప్రశ్నలు పుట్టుకొస్తాయి. హేతువు కాని దాన్నుంచి హేతువు పుడుతుందా? ముడి పదార్థం మానవ మేధ గా పరిణామం చెందగలదా?

The Aberration and Abuse of Human Mind

One of the Aristotle’s definitions of human being is: Man is a ‘rational animal’, which means a “thinking animal”. While this acknowledges man’s unique ability of ‘intelligent thinking’ and distinguishes humans from animals it still sees them as ‘animals’. If humans are ‘mere’ animals why then they possess this unique ability of rational thinking, which

ఆలోచన గురించి… కాస్త ఆలోచించండి!

నాస్తికులు, హేతువాదులు గుడ్డిగా నమ్మినట్టు మానవ మేధ కాలం, పదార్థం, సంభావ్యతల వల్ల జీవపరిణామ క్రమంలో పుట్టింది కాదు. మనకు ఆలోచించే పఠిమనే కాదు, ఏం ఆలోచిస్తున్నాం, ఎలా ఆలోచిస్తున్నాం, ఎందుకు ఆలోచిస్తున్నాం అని కూడా ఆలోచించగలం. ఈ పఠిమ సృష్టికర్త మనిషికిచ్చిన ఒక సహజ వరం. హేతువు అనేది ఒక మనో విభాగం. మనం సరిగా ఆలోచించాలంటే హేతువు తప్పనిసరి. విషయ పరిజ్ఞానానికి హేతువు ఒక పరికరం. ఈ సామర్థ్యం లేకుండా మానవుడు ఇప్పుడు సాధించినది