ప్రభువునెరిగిన భక్తి

Monday, May 13, 2024

“అయితే నా విమోచకుడు సజీవుడనియు, తరువాత ఆయన భూమి మీద నిలుచు ననియు నేనెరుగుదును.”
— యోబు 19:25

యోబుకు కష్టాలు ఒక్కసారిగా ఉప్పెనలా వచ్చి పడ్డాయి. ఆస్తి నష్టమే కాదు, ఆరోగ్యమూ ఆవిరైపోయింది. బిడ్డల్ని పోగొట్టుకున్న కడుపు కోత పిండేస్తోంది. ఆదరించాల్సిన స్నేహితులు అనరాని మాటలు అంటున్నారు. భార్య సహకారం అంతంత మాత్రమే. అంతటి భాగ్యవంతుడు, భక్తుడు ఒక్కసారిగా ఏకాకి అయిపోయాడు. దేవుడు కూడా వదిలేశాడా అనిపించే నిరాశ, నిస్పృహ ఆవహిస్తున్న పరిస్థితి. కానీ యోబులో ఆశ చావలేదు. అతనిలోని భక్తుడు ఇంకా బ్రతికే ఉన్నాడు. అతని విశ్వాసం అంతరించి పోలేదు. అతడు దేవుడ్ని అనుమానించ లేదు. “నా విమోచకుడు సజీవుడు” అంటున్నాడు. ఆయన్ని “నేను ఎరుగుదును” అంటున్నాడు. నా చర్మం చివికిపోయినా సరే, ఈ దేహంలోనే ఆయన్ను చూస్తాను. నా మట్టుకు నేనే చూస్తాను. నా దేవుడ్ని నా కన్నులారా చూస్తాను. నా రక్షకుడు వస్తాడు. నా పక్షాన నిలుస్తాడు —అంటున్నాడు యోబు (19.25-27).

ఏవిటీ విశ్వాసం? ఎందుకంత దైర్యం? ఏమంత నిరీక్షణ? యోబు భక్తి రహస్యం ఏమిటి? అతని మాటలు వినండి. “నా” విమోచకుడు. “నేను” ఎరుగుదును. “నేనే” దేవుడ్ని చూస్తాను. “నా కన్నులారా” ఆయన్ను చూస్తాను. తన దేవునితో అతనికున్న వ్యక్తిగత సంబంధం, సాన్నిహిత్యమది! అపవాది యోబు భక్తిని తక్కువ అంచనా వేశాడు (యోబు 1.9-11). అతని భక్తి దేవుడిచ్చే ఆశీర్వదాల పైనా, ఆయన చేసే అద్భుతాల పైనా ఆధారపడ లేదు. యోబు భక్తి సాక్షాత్తూ దేవుని పైన, ఆయన మారని స్వభావం పైన ఆధారపడింది. అందుకే ఆ విశ్వాసం, ఆ భక్తీ విపరీతమైన కష్టాల్లోనూ బతికి బట్ట కట్టింది. అపవాది తోక ముడిచింది.

నేటి క్రైస్తవానికి ఈ భక్తి అపరిచితం. ఆశ్చర్యకరుడ్ని వదిలేసి, అద్భుతాల వెంట వెంపర్లాడే క్రైస్తవం నేడు వచ్చి పడింది. ఆశీర్వాదానికి కారకుడైన దేవుడితో సంబంధం లేకుండానే ఆశీర్వాదాలు పొందేయాలన్న స్వార్థ క్రైస్తవం పురుడు పోసుకుని చాలా కాలమయ్యింది. ఆశీర్వాదాలు దొడ్డి దారిన రావని తెలుసుకున్న యాకోబు ఆ తర్వాత ఆశీర్వాదం కోసం దేవునితో పెనుగులాడాడు. అబ్రాహాము నుంచి విడిపోయి వెళ్లిపోయిన లోతు పచ్చని భూముల్లోనే ఆశీర్వాదం ఉండదని తెలుసుకునే సరికి జీవితం నాశనం అంచుల్లోకి వెళ్ళిపోయింది. అబ్రాహాముకు దేవుడు వాగ్దాన పుత్రుడ్ని, వాగ్దత్త భూమిని ఇస్తానని చెప్పినా వెంటనే ఇవ్వలేదు. జవసత్వాలు ఉడిగిపోతున్నా, ఆశించిన కొడుకు పుట్టకపోయినా అక్షరాల ఇరవై ఐదు ఏళ్ళు అబ్రాహాము ఆ దేవుడినే నమ్ముకుని కూర్చున్నాడు. అదీ విశ్వాసం—దేవుడిచ్చే వాటిపైన కాక దేవుడి మారని స్వభావం పైన ఆధారపడే అసలుసిసలు విశ్వాసం! ఇలాంటి విశ్వాసం నేటి క్రైస్తవంలో ఏ కోశానైనా కనబడుతోందా?

బైబిల్లో ఒక్క పుస్తకమైనా రాయక మునుపు జీవించిన అబ్రాహాము యోబుల విశ్వాస జీవన రహస్యమిదే! వాళ్ళు దేవుడ్ని వ్యక్తిగతంగా తెలుసుకున్నారు. ఆయనతో గడిపారు. ఆయనతో స్నేహించారు, సాన్నిహిత్యం పెంచుకున్నారు. అబ్రాహాము నా స్నేహితుడని దేవుడే సాక్ష్యమిచ్చాడు. నా దేవుడ్ని “నేను ఎరుగుదును” అన్న యోబు మాటలు అతనికి తన దేవునితో ఉన్న సాన్నిహిత్యానికి అద్దం పడుతున్నాయి. “అద్వితీయ సత్యదేవుడవైన నిన్నును, నీవు పంపిన యేసు క్రీస్తును ఎరుగుటయే నిత్య జీవము”(యోహా. 17:3). క్రీస్తును వ్యక్తిగతంగా తెలుసుకోకుంటే ముక్తి లేదు. అలా తెలుసుకోని భక్తి అసలు భక్తి కానే కాదు!

ఆయనను “ఎరిగిన” విశ్వాసం కలిమిలో లేమిలో ఒక్కలాగే ఉంటుంది (ఫిలి.4.11-14). అటువంటి విశ్వాసం కష్టంలో సైతం దేవునిలో ఆనందిస్తుంది (హబ.3.16-19). ప్రభువునెరిగిన క్రైస్తవుణ్ణి, ఆయన ప్రేమను రుచి చూసిన విశ్వాసిని శ్రమైనా బాధైనా, కరువైనా హింసైనా, ప్రమాదాలైనా పేదరికమైనా దేవుడి నుంచి దూరం చెయ్యలేవు. చావైనా బ్రతుకైనా, దేవదూతలైనా దయ్యాలైనా, ప్రభుత్వాలైనా పరాయి శక్తులైనా అతడి విశ్వాసాన్ని కూలదోయ లేవు (రోమా 8.35-38). ఎందుకంటే అతని విశ్వాసం ఆశీర్వాదాల పైన కాక, ఆశ్చర్యకరుని నమ్మకత్వం పైన ఆధారపడి ఉంటుంది. అతడి భక్తి ఆ దేవుడి సాన్నిహిత్యంలో పురుడు పోసుకున్న భక్తి!

—జీపీ